Het afscheid nemen is voorbij,
de zon scheen, de vogeltjes floten,
een lach en een traan,
wat was het mooi en bijzonder.
Maar de stilte is oorverdovend,
De leegte rijkt tot de horizon,
Ik mis je stem, je lach, je geur, je armen om me heen
Ik mis het samen zijn met jou
Ik mis het samen één-zijn met jou
Ik weet, jouw lichaam kon niet meer en liet jou én mij in de steek,
jij hebt nu rust en geen pijn meer
Ik draag je in mijn hart
Ik kijk naar de foto's
en glimlach om wat er was,
en huil om wat nooit meer komen zal
Ik moet nu verder gaan,
ik moet doorgaan
ik moet....zoveel
Voor jou was ik sterk,
voor jou kon ik vechten,
voor jou leef ik voort,
maar ..... nu even niet
want ik mis je
Heel mooi geschreven Bregina.
BeantwoordenVerwijderenHet is zo oneerlijk. Wat zal je het zwaar hebben, jouw pijn begint waar de zijne is geëindigd. Maar je hoeft even niet meer sterk te zijn.
Ik wens heel veel kracht toe.
'Soms daagt het leven je uit
voor iets waar je zelf niet voor zou kiezen'
Liefs Marcha