gebroken linker bovenarm :(

Beste allemaal,

Ons optimisme is even ver te zoeken en Sjoerd heeft het op dit moment emotioneel zwaar.

Reden:
vannacht lag hij op zijn linkerzij; toen hij tegen 24.00 uur terug op z'n rug wilde draaien, voelde het alsof er een explosie in z'n linker bovenarm was - alsof zijn bot in splinters was gebroken en hij verrekte van de pijn.
Dienstdoende orthopeed werd erbij geroepen...(de orthopedische 'dame" van vorig jaar augustus). Er werd met spoed een röntgenfoto gemaakt.
Daarop was te zien dat zijn bovenarm gebroken was!
Hij kreeg weer morfine tegen de pijn en heeft lang liggen piekeren. Ook wel wat gedommeld, maar hij zag er doodmoe uit.

Vanmorgen is er een andere orthopeed bij hem geweest om de situatie op te nemen. De breuk is "mooi" en het bot staat goed.
Eerst werd er geopperd dat een mitella een optie was; dat zou betekenen 6 weken mitella dragen en dan zou het bot weer vastgegroeid zijn.
Maar zowel de internist en als Sjoerd zelf vonden dat geen optie omdat dat zijn revalidatie 6 weken zou stilleggen en de botgroei door de chemo en Kahler al behoorlijk verstoord is.
Met dit in gedachte zou Sjoerd smiddags in het artsenoverleg besproken worden.

Ik was er om 11.00 uur en kreeg toen pas van Sjoerd het nachtelijke drama te horen.
Sjoerd was toen al een beetje bekomen van alles, maar ik kreeg de klap toen pas.
Dus we liepen weer even niet synchroon met onze emoties;
ik woest en verdrietig omdat als de radioloog de skeletfoto's die 2,5 week geleden gemaakt waren goed bekeken had, dit voorkomen had kunnen worden;
Sjoerd gelaten en berustend in het noodlot en in de stand "als ze het maar op kunnen lossen".

De eerste chemo startte later dan gepland was.
Rond 11.30 uur werd het infuus aangelegd. Nu kon hij dus beide armen niet gebruiken.
Eerst kreeg hij een Rasburicase in 30 minuten. Daarna normale zoutoplossing, dat duurde ongeveer 1,5 uur voordat dat er doorheen was. om 13.20 uur ging het zakje met de Carfilzomib eraan. Dit liep er in 10 minuten in. Daarna weer normale zoutoplossing om te spoelen, dat duurde ong. 1 uur. Sjoerd kreeg geen vreemde reactie op de Carfilzomib, behalve dat het in het begin koud aanvoelde. Dit gevoel zakte snel weg. Vooralsnog lijkt het erop dat hij deze kuur goed ontvangt.
Daarna bleef het infuus zitten en kreeg hij heel langzaam normale zoutoplossing zodat het infuus open blijft en dit riedeltje morgen herhaald kan worden.

Het schema is nu gedurende 4 weken á 28 dagen iedere donderdag en vrijdag chemo per infuus; de laatste is dan op 2 december - als alles tenminste goed blijft gaan.
Aansluitend volgt dan de 2e fase van de totale chemotherapie.

Omdat Sjoerd beide armen stil moest houden, was hij vleugellam. Dus heb ik hem weer geholpen met eten en drinken en ben de hele dag tot 18.10 uur bij hem geblven.

Eind van de middag kwamen er 2 assistent orthopeden om het stappenplan te vertellen:
Eerst gips en dan volgende week donderdag (25 aug.) een operatie waarbij ze een pin in het bot van zijn li-bovenarm inbrengen (hamertje tik?!). Schroeven en plaatje vonden ze een mindere oplossing.
We kunnen ons hierin vinden. Wel jammer dat hij pas volgende week geopereerd kan worden. Maar als die pin erin zit, denken we dat Sjoerd zijn arm weer vrij snel kan gebruiken en de revalidatie weer op kan pakken. Want dat ligt nu volledig stil. Misschien gaat het met het gips lukken om weer uit bed te komen, maar dat moeten we eerst nog maar eens zien.
In ieder geval voorlopig dus nog niet naar huis.

Op de kamer van Sjoerd ligt een jonge vrouw (44 jr) waarbij ook Kahler geconstateerd is, bijna op hetzelfde moment als bij Sjoerd. Alleen zij heeft geen grote tumoren (haarden) en is direct begonnen met dezelfde chemo als Sjoerd en loopt daardoor 3 weken voor op Sjoerd.
Automatisch ga je dan nadenken en vergelijken, dat hou je niet tegen. De pech waar Sjoerd steeds tegenaan loopt; het idee dat hij misschien een verder gevorderd stadium (of agressievere vorm?) heeft; de onzekerheid voor de toekomst, angst zijn baan te verliezen en wanhoop/moedeloosheid zorgden ervoor dat Sjoerd het vanmiddag behoorlijk moeilijk had. Vind ik niet verwonderlijk en ik moet bekennen dat er in mijn hoofd ook allerlei emoties rondvliegen. We moeten dit weer zien te verwerken en ons plekje in die voortdenderende trein zien te vinden. Zal wel weer lukken, maar nu voelt het als een koorddanser zonder vangnet.

Dit was het voor vanavond, morgen waarschijnlijk weer meer.