mailtje aan collega

Beste T. (Collega),

Ik kan me voorstellen dat je je rot geschrokken bent toen je het hoorde. Voor ons was het die donderdag ook een gigantische nachtmerrie.

Nu zijn de heftigste emoties iets gezakt en proberen we de dag te nemen zoals hij komt. Soms zelfs met een optimistisch gevoel…. “een tumor hoeft niet per definitie kanker te zijn”, “lymfklieren zijn schoon, dus geen uitzaaiingen als het wel kanker is”, “wervel is misschien met meccano-trucs te reconstrueren”…. enfin alles vliegt door je kop. Bij Ludo was de eerste reactie:  Tumor = Kanker = Dood. Een hele logische reactie, zeker door zijn ervaring met het proces en het overlijden van Michelle. De afgelopen dagen merk ik dat Ludo in die gedachtegang iets rustiger en hoopvoller is. Ook ik ben rustiger en voel me strijdlustig.

De dreiging van een dwarslaesie en dat het wel kanker is, blijft boven zijn hoofd hangen, maar al pratende merk ik dat hij ook mogelijke oplossingen kan zien. “Als ik maar weer kan werken”, “het zou fijn zijn als ik weer de natuur in kan”, daaraan merk ik dat hij ook aan de toekomst durft te denken en dat vind ik zo fijn. Natuurlijk kan er straks toch nog een harde klap komen, maar dat hij nu weer iets hoopvoller is doet hem maar ook mij goed.

Daarnaast merk ik dat alle medeleven en belangstelling van kantoor hem goed doet. Soms is hij verbaasd van wie hij een reactie krijgt, soms is hij tot tranen ontroerd, maar alle reacties doen hem goed….en dat doet mij weer goed.

Ludo vertelde me dat jij als vrijwilliger in een Hospice werkt, mooi hoor!

 

Ik heb van 1976 tot 1984 in de gezondheidszorg gewerkt; als ziekenverzorgende in een algemeen ziekenhuis en als pedagogisch medewerker in de zwakzinnigenzorg.

In 2007 heb ik een aantal maanden samen met mijn oudste zus mijn moeder 24/7 thuis verpleegd. Uiteindelijk is ze in een Hospice overleden. Mijn moeder heeft in totaal 28 jaar aan kanker geleden. Steeds was het “genezen” maar helaas stak het dan na een paar jaar weer de kop op. Door DNA onderzoek zijn we er achter gekomen dat ze drager was van de BRCA-1 gen die borst-en ovariumkanker veroorzaakt. Zelf ben ik geen draagster, mijn jongste zusje helaas wel. 

In de 7 weken thuis modderen en nu ook in de ziekenhuissituatie, ben ik blij dat mijn praktische kennis weer boven komt drijven en dat ik Ludo zo veel mogelijk kan helpen.

De 23^ste september is hij opgenomen en tot de middag van 30 september heb ik hem iedere dag kunnen douchen en geholpen met eten – de verpleging had daar nauwelijks tijd voor en samen redde wij het wel – dat hadden we thuis ook gedaan.

Nu ga ik iedere ochtend van 11.00 tot ongeveer 13.30 uur en van 17.00 tot max. 20.00 uur naar hem toe en help hem o.a. met eten. ’s Morgens en van 17 tot 18 uur ben ik er alleen. Smorgens is alleen voor partners en van 17 tot 18 uur wil ik gewoon voor ons zelf houden. Daarna plan ik ander bezoek en hobbel ik af en toe even naar buiten om een sigaret te roken en soms ga ik al naar huis, zodat ik ook even mijn eigen hoofd kan “ordenen”, op mailtjes kan reageren of iemand kan even bellen. En oh ja, af en toe eet ik ook nog wat. Erg he, dat schiet er soms gewoon bij in. Is wel super van het ziekenhuis dat ik tussen de middag ook een kop soep krijg en ‘savonds is er soms warm eten over en krijg ik daar ook wat van.

Sinds maandag heeft Ludo weer een beetje interesse in andere dingen en kijkt hij af en toe even tv en leest hij wat kranten en tijdschriften. Dat vind ik een goed teken. Even iets anders aan z’n koppie.

Binnenkort komt mijn jongste zus om zijn haren te kortwieken, want haren wassen is nu hij plat moet liggen lastig dus dan maar zo kort mogelijk met een tondeuse “bewerken”. Zij is ook pedicure en gaat dan meteen zijn voeten even een behandelinkje geven. Dat is dan weer een praktisch probleem wat opgelost wordt.

Dit is het even voor nu.

Ik moet maar eens gaan slapen, dat hoor er ook bij zeggen ze ;)